  |
| بهزاد بهادری |
به پیوست یک
تلخ
چقدر است !
مظنه کنید
ار آن گذار تا این گذر ...
چه بسیار نامردم، ـ دُمی بسته اند ها ! بر معنی تفتیش که دستم ترسید لرزه نگاشت خطم از تشویش تلخم
قسم به اینهمه جایِ خالیِ پشتِ پنجره ها تلخم
آنقدر
اقیانوس...
اقیانوسی از گلوکز حتا
فارسی را
در کام
شیرین نمی تواند کرد
ای بجاماندگان!
:ها
از جمیع جهات من یقرأ اَل آه
اَل آه
تا بگویم
از تاریخ تلخ تنم
با همان دستها که پاشده بود وقلم شده بود حین خیابان
ــ وقتی تنها برهان قاطع کارد بود و جهالت رعنا
به نام یازده ستاره یک ماه و یک خورشید
آفناب...
برای همیشه غروب کرد
در حالی که می خندید
به رأی ما
ما
ما
مردان زنان پیران چوانان کودکان ایرانستان به تمامی
با لب بسته دل خسته
مثل حلقه های همدم زنجیر پیوسته
در قرایت این تاریخ بیحقی
چه بودیم
جز نوسان سکوت
درسیانت از اثرات انگشتها
:ها؟
تا بگویم آلات !
آلات فعل فقط
بی مأوا بی سهمی از لبخند سرخورده به گیج در افقی رو به انجماد در اوج اوجِ هیچ
نشستم
به سالهاوُ
چراغ واژگانم افروخت میان دو افق
ــ تا بود
مدارا بود و دار بود
سرع تا سرع
چشم انداز...
آز است و نیاز است این
آن سان که در نماز و نیایش همگان
دستان خون چکان خویش را
رها کرده اند
بسوی هو
در باد
تا رسم
خیال شود
ماگویه می کنم
با چشمی که دیگر معتدل نیست ماگویه می کنم
تا رسیدن پاییز به خانه ی این آغایان
ماگویه می کنم
که دل اگر بود
کجا
کِی آتش به قرابینه ها سرد می سوخت
به کدام زبان !
به کدام زبان می توانست بنشیند بر تیر چراغ و
سدکرده باشد هنوز
راه بهار را
ای کلاغ پیر!
:ها
عبارات می شوم میان عبارت
برای همینکه بخندی با غم
تا غریبه به این اُفق که باشد
دَم
بازدم
به پیش
درقاب بی تصویر ...
حرامیان!
آه حرامیان
از چتر کهکشانی امن و امان
لحظه هر لحظه
حلقه بر قافله تنگ است
}تر می کنند{
تنها آب دهانی می خواست که بگذرانی از حلق و آن الف الم بیم مقدس
دس دس
ـ بس است دیگر مفعولها!
قافیه ای ...
قافیه ای حتا نمانده است برای باختن
سرم را بالا می گیرم
به جستجوی ریشه های هایم در آنسوی ابرها
پناه
پناه به دروغهای ستُرگ
از کسرت ذولفقارقارقارهای بی قبضه
متفرق می شوم
سطراسطر
دریغ در گلو ذکر را می شکند
وخون
وخون
وخون با سیمای سرسام و سوال از طاقت می چکد بر محراب
تا زندگی مرسوم شود در بیدادی که موطن ماست
:کشتند...
شمس و عین القضات را کشتند
شمس!
عین القضات من بودم
پرده در پرده
با دهانی که ردیف در هم شکسته ی دندانها را در آغوش کرده است
و حافظه ای که تنها خاطرات سقوط را به یاد می آورد
در پرده آموختم
سپیدی یا سپیدی
:ها
باری!
سپیدی کاغذ در زیر سر انگشتان فرصت گول انگیزی ست برای آه دم شدن به ناگهان ها
ـ تا مجابم کند
چرخید با همان دستها که پاشده بودو
چرخید
به تکریم انگشتهای رکب خورده
تا مستجابم کند
چرخید
قلم چرخید بر ثقل خویش و نبشت : فاک!
به همین زبان
زبانِ زبان بسته که ذوب شد زیر ذایقه از فرط نگفتن
ـ گورستان به تمامی از گهواره آغاز می شود
به وقت عنتر آباد
در آینه ها هیچ تصویری نیست
الا امضاهای مرگ
آی بهزادهای مجوس!
تابوتهای خویش را برشانه بگیر وبه نسبت مرگ
شناسنامه بخواه بخاطر جنین ها
صدا
صدا
صدای رشیدترین فکرها در ماورای جرأت
هذیان است یا نجوا؟!
نفس
نفس
نفس به نفس
نفس حبس کنید ای سینه های های مفخم
تا بگویم از حلاجی دار
الملک یبگا مع الظلم و لا یبگا مع الکفر
سحرگاهان گلوی بریده شکل سرانجام می شود
از کسرت ذوالفقار قار قارهای بی قبضه
مُهر بر دهان که نام فیصله ای ست بر اوهام
آنسان
چه قیل سوفانه بار ناگفته های های اجدادی را گردن گرفت و رفت ها
باشد که آوار بهمن افسار جهالت را مزین کنیم
به اراده به ٱه گاهی
اشهدا محمد
لاکن
محمد مختاری
ای شرزمین!
:ها
سیرت ما تا این غایت برچه جمله است با خونی که می چکد از فارسی دم به دم
:هیس!
آرام!
محابا مکنید ای لکنت های های من
بخت خواب است
: خواب است
تخت
برقرار
ما
ما
ما به خطاهامان می کوشیم و می کشیم
می بُریم و می بَریم
و کسی انگار
روی این ردهای پا راه نرفته است
در تدوامی که تاریک تر می کند این کوچه را
باری!
از وقتی مُهر مردودی مرداد مردمکهای های مردم را : نمدار مانده است
و اسفند
به یک بیست و نهم از انگشت اشاره اش
تقویم را ماگولگولگولک داد
این خانه
تا آخرین چراغ
ایمان آورد
به خاموشی
فراموشی
فراموشی به تدریج ترس را زیبا می کند بر چهره ها
آن سان
ــ هرجا که نظر بود و آینده بود
بلادرنگ از آسمان درخت می بارد بر فرداها برای فریادها
تابگویم در کمال خاکستری!
دیگر نه شراب نه شور تعقل نه تفأل به رندی حافظ
باوری را دستمایه باروری ـ کرد؟
نتواند...
نتواند!
که خواستن اگر توانستن بود آ ـ آ این آزادی
با سیمای زنا زاده ای شیر خوار
تا ابد بد رشد و کم نمو نمی ماند اینجا بصورت میدان در مقیاس "مشروطه"
ای بجاماندگان!
اَل آه
اَل آه
که شاه و چراغ هم باهم به خانه روا نبوده است ها
اگرنه...
اگرنه از شکست نور در نیمه ی پر آن پیاله ی تلخ
دستی پا می شد
عبارت از عبارت می شد و می آمد به دق الغیاب
تا بگویم از دوست
هیچ وُ
بی دلیل هی گریه کنم برای فرداها
فاک!
بر بیت الملال ها
ای پادشه خوبان !
:ها
گردی از راهی نمی خیزد
آهی نمی خیزد
آسوده بخواب
بیداری مخدوشِ مخدوش است
باری!
این مدارا دار دار دارها
شبهای های روزگاران را به درازا کشاند
آنسان که جوانی را کوتاه کرده است
اینگونه به ناروا
از دُورانها به دَورانها
از هراسها به هرسها
غلطیدم در گزارهای تلخ و فراموش رفتیم زیر سنگ ها : در حالت افقی مرگ گویی برفراز این خانه می زاید و شب و روز
بادی سرد ...
بادی سرد سالها را می بُرد و می آورد
و در کوچه سکوت را جابجا می کرد هنوز
این ها بود و بود
تا جمع کرانه های های جهان استعاره ی چه آهی باشم
چاهی باشد و سهم سینه از هوا
گریه
گریه
گریه
گریه گیران گلو
با موسیقی مسمومی که هوا ها را رنگین کرده است
کمامکان
جهالت رعناست در حالت انتظار
ای بجاماندگان!
اَل آه اَل آه
که جا برای افسوس بسیار است
لطفن با اشک خود ارجاعی مکنید تا بگویم
عمود باد
فاک دو عالم بر این ذایقه ها
آن سان که لکنت آونگ شد بر سرنوشت
های های
و من
با جوانی محفوظ در قاب
از پای همین پنجره که بیشتر صدای شورش مردگان را به یاد می آورد
محکوم به دم دادن چای با طعم منحصر به فرد کسی شدم
که تکه های های آخرین را بوسه را جاگذاشت روی تبم
و از آغوشی که تا آخرین دکمه باز بود
:ها
ــ در احتمال حادثه انبوه شد
اندوه شد
با صد سر سردرگم از اختلال داغی که تیر می کشید در حد فاصل زانو و قلب
هزار انار ناگهان بر سینه ها رویید تا بگویم
پاد افرهی چنین خودتانیم حادثه!
باری
حادثه حضور الکن هزاران سرباز بی پلاک بود
با لهجه های لوچ و چشمهای مشکوک کوک به فارسی
در خیابانی که سینه خیز از زیر پنجره می گذشت
سنگر گرفته اند در پناه جاهل ها
اشتیاق گفتن خدنگ شد به گلو
ها زل زده اند از سوراخ رکیک مگسک
به عبور و قبور مردم
مشروط به فتح عقب گرد هی تکلال می شویم بصورت غیور در مادینگی عالم و تصنیف نخ نما شدگی را در تمام امور
ــ خوب می دانم
هوا تلخ است و مرغ سحر
عنقریب!
در خانهای که باد سقفام را برده است
این ساعت بی عقربه با اتکا به پوکی دیوارها و جمجمه ها
غبار سیال فراموشی را می پاشد بر نیمرخ اشیا
که یک تاریخ فرصت کم آورده ام برای آه دم شدن
دل کم آورده ام تا دیده کنم به تماشای جهان
ازکسرت ذوالفقارقارقارهای بی قبضه
ــ نه سیلی به ساقهاست
نه میلی به صدا
تا بگویم
دیگر نمی خواهم !
نمی خواهم سربازی باشم که این راه را تا آخر بدود که وزیر بمیرد
من فقط یک قلعه می خواهد برای آزادی
لغت بر لغت اندوختم
تا بگویم این دیر یا زود پنج حرفی ماگویه ای ست که در انتهای روزگاران گفته بود
فردا دوباره سبز خواهم شد تا امنیت به مُقام آید
همراه با گریه و باران
سر می گیرم از مویه ی مادران و پابه پای مردگانی که از صبح فردا تازه تریم
هی فکر می کنم
به جهانی پر از پنجره فکر می کنم
تا آفتاب این بار
از نقطهای که تو دوست می داری طالع شود
عن در امیدواری...
عن بر امیدوری ...
باری!
اینجا کتری جوشید و مادربزرگ به بهانه ی دم دادن چای حین آشپزخانه بخار شد تا من به زبانی خشکیده از شرح کویر ذیل
مماشات تنم با ترکهای دیوار با صدایی غلاف شده به نشانه ی تسلیم با ذکر البته
ماگویه کنم
ها می شد
می شد با توبکتومی خطوط نفت مسیر کودتا را مسدود کرد
حتا اگر تو نکتومی در حد فاصل دو خشاب
چقدر فارسی به چشمهای تو می آید
در حالت آماده باش
اخوی!
ــ روی بشکه های نفت بنویسید
:وطن کجایی ست که باید سکسکه کرد به سلامتیی سفره های های خالی و تا ابد خلخالی نامه خواند به افتخار مصدق
[هنوز چسب زخم وارد می کنیم]
آی مسبب دق
تحفه ی آخر قجری!
آیا نمی شد از چارگوشه ی بازار چارسوق نیمه ی قلب شعبان را دست گرفت
انداخت در بایگانی موزه
تمثیل ساخت از خاطرات چماق در یوزه مستفاک کنید
فاک
که نستعلیق هم شکستن زیبایی ست به همین زبان
زبانِ زبان بسته که ذوب شد زیر ذایقه از فرط نگفتن
ای خاموشی
این فراموشیِ همیشه خر صحنه
از کدام کودتا آب می خوریم
مظنه کنید
تا بگویم تلخ چقدر است برای فرداها
دیدگاه‌ها
ممنونم خانم صادقی عزیز